پریسا جهانفکریان نخستین بانوی المپیکی وزنه برداری ایران در گفت و گو با برنامه کادر فنی شبکه ورزش سیما گفت : حدود شش ماه پیش دچار مصدومیت از ناحیه تاندون سرشانه شدم و به دلیل حضور در فرآیند کسب سهمیه المپیک و به توصیه پزشکم ، جراحی ام را به تعویق انداختم ولی پس از آنکه از کسب سهمیه المپیک ناامید شدم با تصمیم من و با موافقت پزشکم مورد جراحی قرار گرفتم.
وی افزود : ولی 6 - 7 روز پس از جراحی ، از کسب سهمیه المپیک در حالی از سوی آقای خورشیدی مشاور فنی تیم مطلع شدم که فکر می کردم که دیگر فرصتی برای کسب سهمیه ندارم ، آنروز که از این خبر مطلع شدم روز رویای من بودم ، درحال حاضر نیز تنها ناراحتی ام جراحی دستم است چراکه ممکن است نتوانم تمام توانم را در المپیک صرف کنم ولی همه چیز را به خدا می سپارم و تمام تلاشم را برای کسب آمادگی در المپیک می کنم.
جهانفکریان از المپیکی شدن به عنوان یک حس زیبای غیرقابل وصف برای یک ورزشکار یاد کرد و گفت : چهار سال زحمت کشیدم به عشق رسیدن به المپیک ، المپیکی شدن آنقدر حس قشنگی است که قابل توصیف نیست ، درحال حاضر نیز تنها ناراحتی و دغدغه ذهنی ام جراحی دستم است چراکه ممکن است نتوانم تمام توانم را در المپیک به عرصه حضور بگذارم.
نخستین بانوی المپین وزنه برداری ایران ادامه داد : مادرم ، اولین فردی بود که از المپیکی شدنم باخبر شد و به واقع به اندازه من خوشحال شد چراکه شاهد تمام سختی های من طی این سال ها بود و همیشه قاطعانه به المپیکی شدن من باور داشت و می گفت که خدا همواره جواب تلاش های آدم را می دهد.
وی با اشاره به پیشینه آغاز فعالیت ورزشی خود گفت : قبل از فعالیت در وزنه برداری ، در حوزه دوومیدانی به فعالیت می پرداختم و بعدها باتوجه به فیزیک بدنی خود وبنا به توصیه مربی ام در فراخوان جذب وزنه برداری شرکت کردم و با آغاز فعالیت در این رشته طی گذشت 6 – 7 ماه استعدادم را نشان دادم و در حالی که 21 ساله بودم این مسیر را به صورت حرفه ای دنبال کردم.
جهانفکریان در پایان ، از حضور همراه با آمادگی در المپیک توکیو و سپس تلاش برای المپیک بعدی و کسب مدال طلا در آن بازی ها را به عنوان اهداف پیش روی زندگی ورزشی خود نام برد.